Globetrotter

Of het de normaalste zaak van de wereld is, vervolgt hij: “Ik heb de fiets nu even op het voorterrein geparkeerd want ik kom voor een cardioversie.” 

Bij cardioversie wordt een te snel hartritme omgezet in een normaal ritme. Met opgetrokken wenkbrauwen en open mond staar ik naar deze fitte pensionado. Twee afgetrainde bruine benen steken uit de pijpjes van zijn korte sportbroek. Even later monitoren we zijn onregelmatig en snelle hartslag.

Het intakegesprek neemt wat tijd in beslag. “Hoe slaapt u?” vraag ik. “Nou gewoon, onder een stuk doorzichtig zeil. Ik zoek een dikke tak, zeil erover, vouw de flappen naar binnen en zet daar mijn spullen op. 

’s Nachts kijk ik naar de sterren. Je moet trouwens niet denken dat ik gek ben hoor, ik heb ook gewoon een I-padje.” “Hoe laadt u die dan op?” vraag ik verwonderd. “Ik heb een zelfgemaakt zonnepaneeltje op mijn fiets en de batterijen voor mijn radiootje laad ik op via een naafdynamo.”

Ik val van de ene verbazing in de andere. Ook voor het koken draait deze globetrotter zijn hand niet om. Op een gasbrandertje van Action bereidt hij elke dag een eenvoudige maaltijd. Het Zwitserse zakmes dat hij op zijn veertiende verjaardag cadeau kreeg, komt daarbij nog altijd van pas. Hij praat honderduit en ik word steeds stiller.

Na overleg met de dienstdoende cardioloog mag hij de volgende dag terugkomen voor een cardioversie. Ik loop met hem mee naar de uitgang, nieuwsgierig naar zijn volgepakte stalen ros. Het rijwiel heeft een bult voor en een bult achter, alleen het zadel is nog vrij. 

Even later hobbelt hij als Abraham op zijn kameel het ziekenhuisterrein af. Een groen/witte handdoek achter een elastiek wappert als een vlag achter hem aan. Hij steekt zijn hand op en roept “tot morgen!”

De cardioversie heeft hij gehad. Als u deze zomer ergens op de Utrechtse Heuvelrug of in de kroondomeinen van het Loo een wildkampeerder bent tegengekomen, kan het best zijn dat hij er net een ritje vanaf Ikazia op heeft zitten.